Na szkolnych przerwach kilkunastoletni Piotr Farfał wychodził z kolegami na tzw. patrole, poza budynek liceum, w okolice garaży. Sprawdzał, czy dziewczyny nie palą po kątach papierosów. Nie Ukryty lub Niewidzialny bóg, król bogów. Przedstawiany w postaci ludzkiej z dwoma piórami na głowie lub postaci intyfalicznej. Najważniejszy członek triady tebańskiej. Miał żeńskiego odpowiednika bogini Amaunet (triada tebańska). Czczony w Karnaku , Luxorze , El - Aszumein jako bóg państwowy (czasy Nowego Państwa). ZESPÓŁ Z CZUBAMI NA GŁOWIE. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. Przyjazny interfejs zapewni szybkie wyszukiwanie słów z 3, 4, 5 lub więcej liter. Ważne ptaki czczone przez star. Egipcjan ★★ KRUKI: duże czarne ptaki ★ ŁAPKA: sidło na myszy ★★★ JANUSZ Sidło, złoty oszczepnik ★★★★ TUKANY: tropikalne ptaki z wielkimi dziobami ★★★ BIELIKI: ptaki z rodziny jastrzębiowatych ★★★ BOCIANY: klekoczące ptaki ★ CZYŻYKI: Małe ptaki lasów iglastych ptak o nagiej szyi. portret nagiej modelki. obraz nagiej kobiety. artystyczny portret nagiej kobiety. wizerunek nagiej kobiety. autor "Mai nagiej" i "Mai ubranej". Wszystkie rozwiązania dla PTAK O NAGIEJ GŁOWIE I SZYI. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. Cieszyć się! 1. Każdy lubi ptaki. Jakie dzikie stworzenie jest bardziej dostępne dla naszych oczu i uszu, tak bliskie nam i wszystkim na świecie, tak uniwersalne jak ptak? 2. Trzymaj się mocno snów, bo jeśli sny umrą, życie to ptak o złamanych skrzydłach, który nie potrafi latać. 3. . Szpakowate - Sturnidae Poniższy tekst został napisany na podstawie różnych źródeł. Ponieważ nie jestem ekspertem lecz tylko amatorem ptaków, więc nie wiem, czy wszystko jest zgodne z prawdą. Gdyby ktoś znalazł jakiś błąd, proszę o kontakt . Rodzinę tę można podzielić na 2 podrodziny: szpaki (Sturninae) - około 26 rodzajów i 109 gatunków i bąkojady (Buphaginae) - 1 rodzaj i 2 gatunki. Wśród ornitologów wciąż toczą się spory dotyczące liczby rodzajów i gatunków w tej rodzinie. Jedna z klasyfikacji przyjmuje, że do podrodziny Sturninae należą następujące rodzaje: Acridotheres, Ampeliceps, Aplonis, Basilornis, Cinnyricinclus, Creatophora, Enodes, Gracula, Gracupica, Grafisia, Lamprotornis, Leucopsar, Mino, Neocichla, Onychognathus, Pastor, Pholia, Poeoptera, Sarcops, Saroglossa, Scissirostrum, Speculipastor, Spreo, Streptocitta, Sturnia, Sturnus i Temenuchus. P. Mielczarek i W. Cichocki w swoim spisie "Polskie Nazewnictwo Ptaków Świata" do podrodziny Sturninae zaliczają 25 rodzajów. Według tych autorów, na przykład, ptaki z rodzajów Pastor, Temenuchus i Gracupica umieszczone są w rodzaju Sturnus. Do podrodziny bąkojadów (Buphaginae) należy bąkojad czerwonodzioby (Buphagus erythrorhynchus) oraz bąkojad żółtodzioby (Buphagus africanus). Szpaki (Sturninae) są małymi lub średniej wielkości ptakami o długości 18-43 cm i wadze 30-105 g. Charakteryzują się krępą sylwetką, krótkim ogonem i silnymi nogami. Ich proste i silne dzioby, w zależności od gatunku, mogą być wąskie i spiczaste (u szpaka europejskiego - Sturnus vulgaris) lub grubsze i tępo zakończone (u skworczyka białookiego - Aplonis brunneicapilla). Skrzydła szpaków mogą być krótkie i zaokrąglone u gatunków osiadłych i leśnych lub dłuższe i ostro zakończone u gatunków wędrownych i zamieszkujących otwarte przestrzenie. U ptaków z podrodziny Sturninae mogą występować (w szczególności u samców) wąskie, wydłużone pióra na szyi. U wielu gatunków występuje naga, przebarwiona skóra w okolicy dzioba i oczu, a u niektórych - korale z przodu szyi. Głowy niektórych gatunków ozdobione są czubami. Upierzenie szpaków jest głównie czarne lub ciemne, chociaż u niektórych gatunków występują inne barwy (np. kolor biały). U wielu gatunków upierzenie ma metaliczny połysk. Szpaki (Sturninae) wymieniają upierzenie raz w roku, po sezonie lęgowym. U niektórych gatunków występują różnice sezonowe w ubarwieniu - Np. u szpaka europejskiego (Sturnus vulgaris) w upierzeniu spoczynkowym (po sezonie lęgowym, gdy następuje wymiana upierzenia) białe końcówki piór tworzą na ciele ptaka perełkowanie, natomiast w sezonie lęgowym (przed wymianą upierzenia) biel na końcach piór znika, a pozostaje czarna, mieniąca się zielono szata godowa. U osobników młodocianych upierzenie jest skromniejsze i niekiedy pokryte smugami. Szpakowate (Sturnidae) zamieszkują półpustynie, sawanny, tereny otwarte i różne typy lasów strefy umiarkowanej, lasy deszczowe, tereny rolnicze i obszary miejskie i podmiejskie. Pierwotnie szpaki (Sturninae) zamieszkiwały Afrykę i Eurazję. Obecnie (na skutek introdukowania niektórych gatunków) szpaki gnieżdżą się na wszystkich kontynentach i wielu wyspach z wyjątkiem Ameryki Południowej i Antarktyki. Życie znacznej liczby gatunków (np. z rodzaju Aplonis)związane jest z drzewami - w drzewach mogą znaleźć dostatecznie dużo dziupli i zakamarków, nadających się do założenia gniazda. Wiele gatunków (w szczególności gatunki żyjące na terenach otwartych oraz gatunki wędrowne) większość czasu spędza na ziemi, ponieważ tam głównie szuka pożywienia. Gatunki gnieżdżące się w klimacie umiarkowanym wędrują na zimę do rejonów o cieplejszym klimacie. Loty migracyjne odbywają się przeważnie wieczorem i nocą. W locie szpaki są szybkie i zwinne. Z łatwością potrafią wykonywać skomplikowane manewry całym stadem. W większości przypadków szpaki są ptakami społecznymi, gnieżdżącymi się w luźnych koloniach. Szczególna towarzyskość i agresywność u gatunków introdukowanych może stwarzać zagrożenie dla miejscowych gatunków ptaków ze względu na konkurencję o pokarm i miejsca do gniazdowania. Kilka gatunków takich jak np. skworczyk duży (Aplonis grandis) i błyszczak strojny (Lamprotornis shelleyi), umieszczany niekiedy w rodzaju Spreo, gnieżdżą się raczej samotnie, jednak ptaki z gatunku Lamprotornis shelleyi po sezonie lęgowym zbierają się w stada. Gatunki żyjące samotnie są bardziej płochliwe i ciche. Społeczna natura szpaków znajduje odbicie w wydawanych przez nie odgłosach. Są one różnorodne, niekiedy ciche, często głośne i przenikliwe, jednak w ludzkich uszach nierzadko brzmiące zgrzytliwie, chrapliwie i skrzypiąco, rzadko melodyjnie. Wiele gatunków potrafi świetnie naśladować głosy innych ptaków, jak również inne dźwięki. Szpaki europejskie (Sturnus vulgaris) hodowane w niewoli potrafią podobno wymawiać słowa ludzkiej mowy. Większość gatunków tropikalnych jest mniej lub bardziej związana z lasem. Jednak niektóre, w szczególności gatunki klimatu umiarkowanego, porzuciły las dla obszarów bardziej otwartych. Gatunki takie wymagają jedynie miejsc przypominających dziuple drzew, nadające się do założenia gniazda. U niektórych gatunków, takich jak: Aplonis, Mino, Basilornis, Streptocitta i Ampeliceps, znaczącą część diety stanowią jagody i owoce. Ptaki z rodzaju Sturnus są znacznie bardziej owadożerne. Większość gatunków wykazuje sezonowe zmiany w diecie: wiosną i latem ptaki wykorzystują pokarm zwierzęcy (głównie rozmnażające się w tym czasie owady), późnym latem i jesienią uzupełniają dietę owocami i jagodami. Do ptaków wszystkożernych należy np. czarnotek rudoskrzydły (Onychognathus morio). Zjada on owady i inne bezkręgowce, różne odpadki, owoce i nasiona, a także pije nektar. Bąkojady (ptaki z rodzaju Buphagus) żywią się głównie pasożytami skóry zwierząt kopytnych. Szpaki (Sturninae) w charakterystyczny sposób szukają pożywienia na ziemi. Zanurzają zamknięty dziób w podłożu, a następnie rozwierają szczęki, rozpychając podłoże i odsłaniając jego głębszą warstwę. Na swoje gniazda szpakowate wykorzystują często dziuple po dzięciołach lub brodaczach (ptaki z rodziny Capitonidae, z rzędu łaźców - Piciformes). Szpakowate nie potrafią same zrobić dziupli lub choćby jakiejś szczeliny, aby tam umieścić swoje gniazdo. Niektóre gatunki szpaków kompensują sobie tę niedogodność agresywnością, która umożliwia im przywłaszczenie sobie cudzego gniazda. Czarnotek arabski (Onychognathus tristramii) zakłada gniazdo w szczelinach między kamieniami, a wiele innych gatunków gniazduje w szczelinach pod dachówkami i mostami, w zagłębieniach ścian budynków lub w zakamarkach konstrukcji zbudowanych przez człowieka. Niektóre gatunki, np. szpak (Sturnus vulgaris), chętnie gnieżdżą się w budkach lęgowych. Kiedy ptaki znajdą odpowiednią szczelinę, wypełniają ją pokaźną konstrukcją z traw, liści, gałązek i innego materiału. Zdarza się, że znoszą do gniazda różne sztucznie wytworzone drobiazgi. Znane są przypadki przynoszenia do gniazd żarzących się niedopałków papierosów, co powodowało spalenie się gniazda a nawet drzewa. Niektóre gatunki wplatają do swoich gniazd kwiaty i zielone liście. Przypuszcza się, że ptaki wybierają te rośliny, które odstraszają owady i inne pasożyty gniazdowe. W budowie gniazda uczestniczą zwykle oboje partnerzy. Stare gniazdo może być odnawiane, a miejsce gniazdowania (dziupla, szczelina w murze, budka lęgowa itd.) może być używane przez wiele sezonów. Jaja szpakowatych są jasnoniebieskie, czasem białe lub kremowe. U ptaków z rodzaju Acridotheres, Leucopsar, Gracupica, Sturnia, Temenuchus, Pastor, Creatophora i Sturnus jaja są jednobarwne, a u większości pozostałych rodzajów - pokryte są ciemnymi plamkami. W niektórych przypadkach wysiadywaniem jaj zajmuje się tylko samica. Jednak u większości gatunków jaja wysiadują obydwoje partnerzy. Okres inkubacji jaj trwa ok. dwóch tygodni. Wyklute pisklęta są nagie lub skąpo pokryte puchem na głowie i grzbiecie. Przez kilka pierwszych dni życia ich oczy pozostają zamknięte. Obydwoje rodzice karmią swoje potomstwo. Młode pierzą się zwykle po ok. 3 tygodniach, młode bąkojady (z rodzaju Buphagus) pozostają w gnieździe przez ok. miesiąc. Wiele gatunków szpakowatych wyprowadza 1-2, a niekiedy 3 lęgi w roku. Bąkojady - Buphaginae Bąkojady żyją na afrykańskich sawannach. Bąkojad czerwonodzioby (Buphagus erythrorhynchus) występuje na obszarze środkowej Afryki, na wschodzie po Sudan, na południu po północną i wschodnią część Afryki południowej. Bąkojad żółtodzioby (Buphagus africanus) występuje od Senegalu po Sudan. Bąkojady związane są ze stadami zwierząt kopytnych. Większość czasu spędzają na ich skórze. Na skórze gospodarza bąkojad podróżuje wraz z całym stadem, na niej odpoczywa i czyści pióra, a także nocuje, odbywa zaloty i spółkuje. Skóra gospodarza jest źródłem pożywienia, ponieważ ptak wydziobuje z niej pasożyty zewnętrzne. Wreszcie ze skóry gospodarza ptaki wyskubują sierść, którą potem wyścielają swoje gniazda. Do budowy gniazda bąkojady używają również nawozu zwierząt kopytnych. Bąkojady mają ok. 20-22,5 cm długości. Mają krótkie, grube dzioby oraz silne nogi i pazury, które pomagają utrzymać się na ciele gospodarza. Szyja, głowa, skrzydła i ogon bąkojadów są szaro-brązowe, a spód jest jasny, żółtawy. Bąkojad czerwonodzioby ma czerwony dziób oraz czerwone oczy otoczone żółtymi obwódkami. Bąkojad żółtodzioby ma dziób żółty z czerwonym końcem, a jego oczy nie mają żółtych obwódek. Bąkojady żywią się pasożytami skóry (takimi jak: kleszcze, pchły, larwy owadów i in.) antylop, impali, guźców, zebr, żyraw, bawołów, nosorożców i bydła. Najbardziej pożądanym pożywieniem bąkojadów jest krew. Usuwając pasożyty bąkojady kaleczą skórę gospodarza, ciągle dziobią powstałą rankę (piją krew i odrywają kawałki tkanek), pozostawiając ją przez dłuższy czas otwartą, co może sprzyjać powstawaniu zakażeń. Bąkojady żyją w stadach. Gnieżdżą się w dziuplach drzew, a swoje gniazda wyścielają sierścią wyrwaną swoim gospodarzom. Tylko jedna para z grupy dorosłych bąkojadów przystępuje do lęgów (para dominująca). Reszta członków grupy zbiera materiał na gniazdo. W jednym lęgu samica składa 2-5 jaj (średnio 3), które są wysiadywane tylko przez parę dominującą. Reszta grupy nocuje na skórze swoich gospodarzy. Karmieniem młodych zajmują się, oprócz pary dominującej, również pozostali członkowie grupy (tzw. pomocnicy). Pomocnicy są zazwyczaj potomkami pary dominującej (przystępującej do lęgów). Strona główna Zobaczcie jaką piękną ma budowe ta kurka ! I jakie przejście w ogon ... W hodowli czubatek prócz czuba ważna jest też typowo sportowa sylwetka o czym chyba coraz cześciej zapominamy tworząc istne puszyste "misiaczki"... Kolejnym ważnym ale nie stety spornym zagadnieniem zagadnieniem jest kąt noszenia ogona i jego rozłożystosć. Polskie, Niemieckie i Holenderskie wzorce wymagają łagodnego przejścia, patrząc natomiast na amerykańskie i angielskie ptaki widzimy generalnie pionowe ogony... Znajdujemy się jednak w Europie środkowej więc posługujmy się naszymi wzorcami ;) Jak powinien wyglądać prawidłowy czub, a co stanowi jego wadę... Nie mam zamiaru się zbędnie czasem jak zdobędę większą ilość zdjęć będę dodawał kolejne ...Wady są opisane na podpisach pod fotkami :) Czubatka polska brodata Przez wiele stuleci wszystkie kury czubate nazywano w Europie „polskimi”. Jednak na kongresie hodowców w Dreźnie 1869 roku (pamiętajmy że wtedy Polski nie było na mapie świata) przegłosowano, przy wielu głosach sprzeciwu, że poszczególne rasy kur czubatych powinny mieć swoje nazwy, a te rasy, które nie posiadają grzebienia, mające wąsy i brodę będą występowały pod jedną nazwą – padewskie. Do dzisiaj istnieje spór, czy byt to manewr polityczny. Nazwę „polskie” do dzisiejszego dnia poza obszarem wpływów kultury niemieckojęzycznej zachował cały świat, w tym Anglicy, Amerykanie, Australijczycy i mieszkańcy Ameryki Polsce, pomimo tego że przez wiele wieków kury czubate nazywane były szlacheckimi i stanowiły nieodłączny element dworskiego krajobrazu, kurka ta została na długi okres zapomniana, a te egzemplarze, które się uchowały nosiły zniemczoną nazwę „padewska”. Oczywiście dawna czubatka staropolska wyglądała zupełnie inaczej niż obecna czubatka polska brodata, co jest efektem pracy całych pokoleń europejskich hodowców. Obecnie największe skupiska kur tej rasy można spotkać w Niemczech, Holandii i Anglii, a i w Polsce staje się powoli coraz bardziej popularna dzięki działaniom Klubu Czubatki Polskiej, który za swój cel nadrzędny postawił sobie przywrócenie tej rasy kur o staropolskim rodowodzie na rodzimy 1900 roku określono normy, w jakich powinien zawierać się wygląd czuba. Wcześniej spotykano najprzeróżniejsze jego warianty i kombinacje, co sprawiało sędziom duży kłopot przy ich ocenie. Przez wiele lat preferowany był czub jak największy. Wiatach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku na skutek protestu środowisk ekologicznych przyjęty został nowy wzorzec, który preferuje okrągłe, gęste, średniej wielkości równe czuby. Pierwotną ich wielkość zachowali jednak do dzisiejszego dnia wyhodowane zostały w Anglii pod koniec dziewiętnastego wieku przez W F. Entwistla, a w 1910 roku po raz pierwszy pokazano je w to kury średniej wielkości, o delikatnej budowie, z dużym, okrągłym czubem na głowie i pełną brodą, stanowiącą jedną całość, bujnymi wąsami i bardzo łagodnym charakterze. Tułów jest podłużny i walcowaty, szeroki w ramionach i lekko zwęża się ku tyłowi. Zaokrąglone ramiona pasują do długiego, nieznacznie opadającego do dołu grzbietu jaki spotyka się u kogutów, zaś u kur jest on szeroko osadzony, jednak w żadnym wypadku nie może być plaski, jak również osadzony zbyt pionowo. Pierś pełna, zaokrąglona, podkreślająca linię dolną wraz z tułowiem. Podudzia średniej długości. Skoki średnie od niebieskich do koloru jasnego mięsa, ich barwa zależna jest od upierzenia. Głowa średnia, ale wysoka z dużą naroślą, na której wyrasta czub. Część twarzowa czerwona, jednak obficie zarośnięta aż do linii oczu. U kur tych brak jest grzebienia, występowanie na jego miejscu narośli skórnej nie jest wadą, natomiast narośl w kształcie rogów przed czubem jest dużym defektem. Małe, okrągłe dzwonki i uszy są całkowicie zakryte przez wąsy i brodę. Oczy brązowe do pomarańczowych w zależności od odmiany odmiany barwne upierzenia to: złocista czarno łuskowana, wielbłądzia (chamois), srebrzysta czarno łuskowana, czarna, biała, niebieska, jastrzębiata, wielobarwna (tollbunt). W chwili obecnej kilku hodowców (również w Polsce) pracuje nad wyhodowaniem nowych odmian barwnych, w tym żółtej, czerwonej i kogut 2000 do 2500 g, kura 1500 do 2000 gMiniatura: kogut 900 g, kura 800 gMasa jaja: 48 g, miniatura: 30 gNieśność roczna: 120 jaj, miniatura: 100 jajBarwa skorupy jaja: białaWielkość obrączek: kogut 18, kura 16; miniatura: kogut 13, kura 11żródło: Żałobnica palmowa - Probosciger aterrimus Żałobnica palmowa jest gatunkiem należącym do rodziny kakadu (Cacatuidae). Jest jedynym gatunkiem w rodzaju Probosciger. Synonimami polskimi żałobnicy palmowej są: kakadu palmowa, kakadu wielka, arara. Żałobnica palmowa występuje w kilku podgatunkach. Żałobnica palmowa zamieszkuje niziny Nowej Gwinei, do wysokości 1300 m Występuje także na pobliskich wyspach. W Australii zamieszkuje tylko półwysep Jork. Papuga ta dobrze czuje się w tropikalnych lasach deszczowych i galeriowych oraz na obrzeżach lasów. W Australii można ją spotkać także w drzewostanach eukaliptusowych. Żałobnica palmowa jest dużą kakadu z potężnym, ostrym, ciemnoszarym dziobem. Dorosła kakadu palmowa jest ubarwiona jednolicie czarno z sierpowatym czubem na głowie, który często stroszy. Kolorowe plamy na ciele występują jedynie na nieopierzonych policzkach, które są pomarańczowe (w przypadku samic dziób i policzki są mniejsze). U rozzłoszczonego ptaka policzki przybierają szkarłatne zabarwienie. Ogon i skrzydła są zaokrąglone. Długość ciała wynosi 50-63 cm, a rozpiętość skrzydeł 70-100 cm. Samiec jest cięższy i waży około 545-1092 g, a samica 503-950 g. Ptaki na wolności chętnie przebywają na bezlistnych drzewach, które wystają ponad kopułę lasu deszczowego lub eukaliptusowego. Żyją w parach lub w grupach składających się z pięciu lub sześciu ptaków. Śpią osobno. Samce są terytorialne i przepędzają rywali ze swojego terytorium. Samiec, zajmując jakieś terytorium, bierze w palce kawałek gałęzi i uderza nim w suchy, pusty pień. Żałobnice palmowe wydają różne dźwięki (gwizdy, niski skrzek lub zawodzące wołanie), które niosą się daleko. Wysokość tonu tych dźwięków jest różna, czasami bardzo wysoka. W wychowaniu piskląt pomagają starsze samice z grupy. Sezon rozrodczy rozpoczyna się w sierpniu. Podczas toków samiec i samica z nastroszonymi czubami kłaniają się, tupiąc nogami. Ptaki budują gniazdo w dużych dziuplach drzew, w których tworzą platformę z gałęzi. Samica składa tam tylko jedno białe jajo, które wysiaduje sama przez 33-35 dni. W tym czasie karmi ją samiec. Pisklę po wykluciu jest nagie, pozbawione puchu. W gnieździe pozostaje około 100-110 dni, jest wtedy karmione przez obydwoje rodziców. Po opuszczeniu gniazda jest nadal dokarmiane przez około 6 tygodni. Dojrzałość płciową młode ptaki osiągają w wieku 7-8 lat. Żałobnice palmowe należą do jednych z najdroższych ptaków na rynku i trudnych w hodowli. Wielkość woliery dla pary kakadu powinna wynosić 10 m długości, 3 m wysokości i 2 m szerokości. Mniejsze woliery źle wpływają na kondycję psychofizyczną ptaków i chęć przystępowania do lęgów, a także wzmagają ich agresję. Ptaki najlepiej czują się w wolierach ogrodowych z możliwością ogrzewania przy niższych temperaturach lub długich wolierach pokojowych. Woliera musi być zbudowana bardzo solidnie, najlepiej na stalowej konstrukcji, owinięta grubą stalową siatką, zaś ściany osłaniające powinny być z grubego betonu i kamienia. Wszystkie elementy wyposażenia muszą być wykonane ze stali lub zabezpieczone. Należy zabezpieczyć również wszelkie śruby, krany czy włączniki, ponieważ żałobnice szybko zaczną je rozkręcać. Karmniki powinny być mocno przytwierdzone, najlepiej również metalowe. Wszystkie elementy drewniane oraz wykonane z miękkich materiałów np. otynkowane lub ceglane ściany będą przez papugi niszczone i rozdłubywane ze względu na potrzebę ścierania mocnego dzioba. Z tego względu nie warto również sadzić drzewek ani krzewów. W wolierze nie może jednak zabraknąć grubych konarów i lin, po których papuga będzie się mogła wspinać lub z których będzie się zwieszać. Jeśli woliery są ułożone szeregowo i mają wspólne boczne ściany, powinny być one wykonane z podwójnej siatki, tak by ptaki się widziały, ale nie mogły się nawzajem okaleczyć. Kakadu w środowisku naturalnym żywią się orzechami, nasionami, owocami i pędami roślin. W niewoli należy podawać im mieszankę ziarna dla dużych papug z dodatkiem orzechów, a także owoce, warzywa, oraz zielonkę (szczególnie lubią kiełkujące zboże). Warto również podawać im młode gałęzie nietrujących drzew owocowych lub np. wierzby czy brzozy. Przykłady głosów żałobnicy palmowej Przykład pierwszy Przykład drugi Przykład trzeci Przykład czwarty <

ptaki z czubami na głowie